Η φωτογραφία



Πρίν απο μερικές μέρες κι ενώ έκανα μια βόλτα στον ιστό, έπεσα πάνω σ'αυτή τη φωτογραφία από τη Ρουάντα. Και πάγωσα για λίγο...

Οκ, δεν είναι η πρώτη φορά που ερχόμαστε αντιμέτωποι με την τραγική κατάσταση που επικρατεί χρόνια τώρα στην Αφρική, αλλά αυτή η σκηνή παραήταν σοκαριστική... Ένα κοριτσάκι γυμνό, ζαλισμένο απο τον καυτό ήλιο, πεινασμένο, ολομόναχο και λιγο πιο πίσω ο γύπας παραμονεύει για το επόμενο γεύμα του.

Κάποια δημοσιεύματα, λένε πως το μικρό αυτό κοριτσάκι έχασε τις αισθήσεις του λίγη ώρα μετα την λήψη της φωτογραφίας κι ο γύπας δεν άφησε την ευκαιρία να πάει χαμένη (...). Ο φωτογράφος, απο την άλλη μεριά, παρά τις αυστηρές κριτικές που δέχθηκε αρχικά, τιμήθηκε με το (πολυπόθητο για κάποιους) βραβείο Πούλιντζερ. Λίγους μήνες μετά αυτοκτόνησε, επειδή δεν άντεχε-είπαν-να έχει ζωντανή στο μυαλό του την εικόνα εκείνη.

Όλ'αυτα δεν τα γράφω για το μελό της υπόθεσης, αλλά επειδή οι περισσότεροι έχουμε την εντύπωση πως η φρίκη της Αφρικής-και γενικότερα των τριτοκοσμικών χωρών-είναι αρκετά μακριά για να μας αγγίξει. Κι όμως, δεν είναι έτσι... Η Γή μας είναι τόσο μικρή μέσα στο άπειρο, το δίχως τέλος Σύμπαν και ο ΠΟΝΟΣ δεν γνωρίζει ούτε σύνορα, ούτε θρησκευτικές πεποιθήσεις, ούτε χρώμα ή εθνικότητα. Ακόμα και τα ανεπτυγμένα και "ισχυρά" κράτη στον μικρό μας πλανήτη, έρχονται αντιμέτωπα αργά ή γρήγορα με τον πόνο και την φρίκη.

Είναι η συλλογική μας αδιαφορία, λοιπόν, η οποία "έφαγε" το κοριτσάκι ζωντανό. Δεν είναι, λοιπόν, καιρός να δούμε την πραγματικότητα καταπρόσωπο και να βγούμε λίγο παραέξω από τα μικρά (μεν), χρυσά (δε) κλουβιά μας?

4 σχόλια:

Ό,τι και να πούμε, δεν θα μπορέσουμε να αλλάξουμε κάτι γι'αυτό το περιστατικό, με αυτό όμως μπορούμε να αλλάξουμε όσα παρόμοια θα γίνουν μελλοντικά... στη θέση του φωτογράφου θα ντρεπόμουν, και ακόμα περισσότερο αν ήμουν στη θέση αυτών που του έδωσαν το βραβείο... Μάλλον αυτοί είμαστε, σκέφτομαι με λύπη, χαιρόμαστε και βραβεύουμε κάτι που μας αρέσει η μας δίνει ένα επιφανειακό μηνύμα, χωρίς να κοιτάμε πιο μέσα σε αυτό...

8 Μαρτίου 2009 στις 8:47 μ.μ.  

Εμένα με αηδιάζει το γεγονός οτι περίμενε να βραβευτεί πρώτα και μετά αυτοκτόνησε... Τέλοσπάντων. Σημασία έχει να καταλάβουμε τι γίνεται και να σταματήσουμε να είμαστε ωχαδελφιστές...

8 Μαρτίου 2009 στις 9:14 μ.μ.  

ΚΑΛΗΣΠΕΡΑ ΚΑΙ ΚΑΛΗ ΑΡΧΗ ΣΤΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ ΣΑΣ.ΤΙ ΝΑ ΤΑ ΚΑΝΕΙΣ ΤΑ ΒΡΑΒΕΙΑ ΟΤΑΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΥΤΗ Η ΦΡΙΚΗ ΚΑΙ ΜΕΡΙΚΟΙ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΟΥΝ ΤΟ ΜΕΓΕΘΟΣ ΑΥΤΗΣ ΤΗΣ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗΣ.

10 Μαρτίου 2009 στις 7:14 μ.μ.  

Καλησπέρα και σ'ευχαριστούμε για τις ευχές σου. Υπάρχει ακόμα ελπίδα, όσο υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι βγάζουν τις παροπίδες τους και κοιτάζουν που και που γύρω τους τον υπόλοιπο κόσμο... Υπάρχουν,ευτυχώς, ακόμα μερικοί!

10 Μαρτίου 2009 στις 11:04 μ.μ.  

Blogger Template by Blogcrowds